Zostałyśmy powołane, by być kobietami, które mówią o obecności Boga w naszym świecie i kochają do końca, aż do oddania życia.

Duchowość jest naszym osobistym i przeżytym doświadczeniem Boga w świecie; historycznie i kulturalnie uwarunkowanym i wyrażonym. Nasza duchowość to duchowość serca, duchowość Serca Chrystusa. Oznacza to że jest to duchowość wnętrza, uczuciowości wolności. Trudno jest określić źródło słowa serce. Ale znamy jego biblijne znaczenie. Dla Hebrajczyków serce jest czymś więcej niż przestrzenią, gdzie rodzi się uczuciowość. Jest to symbol istoty osoby, centrum jej myślenia, czucia i działania. Dlatego poznanie sercem nie jest abstrakcyjne ani analityczne, jest raczej konkretne i kontemplatywne. Obejmuje również głowę i wnętrzności 

Jako symbol CENTRUM NASZEGO WNĘTRZA serce jest mieszkaniem ducha wewnętrznego, który oczyszcza serce i pozwala się prowadzić Bogu naszego życia.

Jako symbol NASZEJ UCZUCIOWOŚCI jest to przestrzeń naszego kobiecego miłowania; naszej dynamicznej relacji ze sobą samą, z Bogiem, z innymi i ze światem.

Jako symbol istoty NASZEJ WOLNOŚCI, jest to miejsce naszego zawierzenia Bogu (miejsce gdzieś w naszym jestestwie gdzie pozwalamy Bogu nazwać nas i przyjąć).

Oto nasza duchowość Serca Jezusa. Jest to sposób życia w zjednoczeniu i upodobnieniu z uczuciami i usposobieniami Jego Serca, Jego wnętrza, uczuciowości i wolności.

Na początku XIX w, kiedy powstało nasze Zgromadzenie, nabożeństwa w Kościele były niezwykle popularne a najpopularniejsze na ten czas to Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusa i Maryi. Jeżeli nawet Kościół tracił kontakt z biblijnymi czy liturgicznymi podstawami duchowości jego życie pobożnościowe było wystarczająco mocne. W Kościele rzymsko-katolickim nie czytano fragmentów Starego Testamentu a Mszę św. odprawiano po łacinie, tyłem do ludu. Ludziom potrzebny był pokarm dla ich wnętrza uczuciowości i wolności. Szukali więc pomocy w nabożeństwach.

Nabożeństwo do Serca Jezusa w tamtych czasach wyrażało się w różnych praktykach:
* nowenna przed pierwszym piątkiem
* godzina święta w I-szy czwartek
* Msza św. w I-szy piątek
* przyjęcie komunii św. jako akt wynagrodzenia
* Uroczystość Serca Jezusa
* Akt poświęcenia Najśw. Sercu Jezusa
* godzina miłosierdzia
* godzina obecności przy Sercu Jezusa (pocieszenie)

Na naszych oczach dokonały się dwie rzeczy:
* Symbol Serca Chrystusa został oddzielony od nabożeństwa
* Upodobania, uczucia, postawy charakteryzujące duchowość Serca Chrystusa stały się ważniejsze niż XIX- wieczne praktyki z Paray le Monial.

Mówimy o sobie zakonnice Najświętszego Serca. W ostatnich dokumentach Zgromadzenia pisałyśmy o przebitym Sercu Jezusa. Zastanówmy się nad innymi formami nabożeństwa, aby zdecydować jak chcemy żyć tą duchowością, w dzisiejszym świecie. Wiemy, że w Nowym Testamencie jest tylko jedno wyraźne odniesienie do Serca Jezusa: „Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” Mt 11,29. Cytujemy ten fragment w naszych Konstytucjach w §8.

Wcześniejsza forma nabożeństwa do Serca Jezusa była bardziej biblijna i patrystyczna. Opierała się na J 19,34 – gdzie jest mowa o przebitym boku Jezusa, określanym przez Ojców Kościoła jako źródło łaski i zbawienia. W średniowieczu rozwinęło się nabożeństwo do Pięciu Ran Jezusa. Przez zraniony bok zostało odkryte i otwarte Serce Jezusa. W tym też czasie można zauważyć dwie formy nabożeństwa:
* jedna starsza, biblijna i patrystyczna skoncentrowana na paschalnym misterium i Chrystusowej zbawczej miłości do rodzaju ludzkiego.
* druga podkreśla niezaspokojoną miłość Chrystusa ciągle wołającą grzesznika zaniedbującego i odmawiającego Bogu odpowiedzi.

Po objawieniach Serca Chrystusa Małgorzacie Marii Alacoque w XVII wieku rozwija się tzw. nabożeństwo z Paray le Monial, charakteryzujące się wcześniej wymienionymi praktykami.

św. Magdalena Zofia wyhaftowała ten obraz w domu rodzinnym w Joigny, majac 16 lat.To właśnie w tych praktykach wzrastała Magdalena Zofia, ale dodatkowo podkreślała ona zawsze szczególne usposobienia serca, które mogą być lepiej opisane jako „duchowość serca”. Tymi cechami serca w jej czasach były: adoracja, konsekracja i wynagrodzenie. (Kiedy mówimy o usposobieniach Serca Jezusa to mamy na myśli Jego sposób życia, wartościowania). Szczególnie te trzy usposobienia charakteryzowały jej sposób życia, uczyła się ich od Jezusa i one bardziej ją z Nim jednoczyły.
USPOSOBIENIA SERCA

Dzisiaj, kiedy zastanawiamy się nad naszą duchowością w świetle wartości i wezwań płynących ze świata może dobrze byłoby zacząć od naszego doświadczenia obecności Boga w świecie, naszego zakonnego doświadczenia i doświadczenia naszych sióstr. Co mówi nam o tym, że żyjemy i kochamy jak Jezus? Jakie usposobienia serca motywują i formują nas do życia w większym zjednoczeniu i upodobnieniu do Serca Jezusa. Przyjrzyjmy się przez chwilę naszym osobistym doświadczeniom. Jaka postawa serca pojawia się jako pierwsza?

A teraz zastanówmy się razem nad pewnymi cechami serca, które być może charakteryzują naszą duchowość. Spójrzmy na nie w świetle wartości i wezwań świata, w którym żyjemy, w świetle doświadczenia naszych sióstr i naszych Konstytucji: §§139, 140. Jesteśmy zaproszone, aby wejść i zjednoczyć się z usposobieniami Jego Serca. Jakie są te postawy (przynajmniej niektóre), będące wartościami i wezwaniami dla naszego Zgromadzenia i dla dzisiejszego świata:
.:: adoracja ::.

1) Adoracja – jedną z postaw jest szacunek dla życia, cześć dla każdego stworzenia Bożego w jego niepowtarzalności, zdolność do adoracji. Naszą duchowością jest duchowość Najświętszego Serca . W świecie zagrożonym wybuchem nuklearnym i zniszczeniem naszego środowiska naturalnego możemy głosić świętość życia na każdym etapie rozwoju. W świecie technologii kierującym się rozwiązywaniem problemów i analizami możemy wskazać na misterium Boga i na adorację . W skomputeryzowanym świecie, który idealizuje myśl i wykorzystuje ciało , grozi nam, że będziemy coraz bardziej żyli poza sekretną przestrzenią naszych serc.

„Uczymy się pozostawać przed Nim w milczeniu i ubóstwie serca, uwielbiać i przebywać z Nim w postawie miłości i wdzięczności.” Konstytucje Zgromadzenia §.20

2) Kontemplacja – drugą postawą jest kontemplacja. Uczymy się patrzeć na siebie, innych, na Kościół i na świat z perspektywy Bożych upodobań. Jesteśmy zaproszone aby wejść w dynamizm Jezusa, w życie relacji z Bogiem i z innymi w mocy Ducha.

„Patrząc na Jezusa uczymy się z Jego czynów i postaw, jak we wszystkich naszych kontaktach dawać świadectwo, że Jego miłość wyzwala...” Konstytucje Zgromadzenia §15

3) Otwartość – nasza duchowość to duchowość otwartego Serca Jezusa. W świecie, w którym miarą sukcesu są osiągnięcia, zaszczyty, pieniądze, władza, możemy cenić nie doskonałość lecz wzrost wewnętrzny nas samych i tych którym służymy. W świecie, który ceni półprawdę i własne prawa, które usprawiedliwiają zachłanność jesteśmy zaproszeni do poznania prawdy, która może nas wyzwolić, prawdy o sobie samych, prawdy o Bogu, prawdy o naszej wzajemnej wrażliwości, o dzielonych słabościach, o naszej zależności od Ducha Świętego. Czyż przeżywszy erę otwartych konfrontacji nie nauczyliśmy się, że przeproszenie i przebaczenie może pomóc nam w budowaniu wspólnoty prawdy, prawdy o naszych zranieniach, prawdy, że żyjemy potrzebując siebie nawzajem.

„Duch Święty żyjący w nas stopniowo wewnętrznie nas przemienia. Wsparte Jego łaską usuwamy to, co stanowi przeszkodę dla Jego działania. Jednoczy nas On i upodabnia do Jezusa, uwrażliwia na Jego obecność w nas samych, w innych ludziach i w wydarzeniach. W ten sposób dochodzimy do kontemplacji i odczuwania rzeczywistości Jego Sercem” Konstytucje Zgromadzenia § 21

4) Współczucie – nasza duchowość to duchowość miłującego Serca Chrystusa a więc bazuje na miłości bliźniego i miłości Boga. Jest to duchowość przebitego Serca Jezusa. To jeden wymiar naszej duchowości, który pozwala nam zaakceptować cierpiące serce w wierze i przekształcić je w empatię wobec innych. W świecie naznaczonym indywidualizmem, wyobcowaniem i samotnością, możemy rozpoznać naglącą potrzebę Boga i drugiego człowieka, potrzebę, która daje nam dostęp do samotności innych. Możemy pozwolić się zranić przez niezadowolenie, niezrozumienie, niewdzięczność innych, ufając, że te wydarzenia są doświadczeniem łaski. Ta łaska poznania jak jesteśmy wrażliwi, jak wrażliwi są inni, jak bardzo zależymy od siebie wzajemnie, jak siebie potrzebujemy, jest nam dawana podczas modlitwy, w życiu wspólnotowym, w pracy.

„Nasz sposób bycia, nasze wspólnoty, nasza służba apostolska, mają swe źródło w zjednoczeniu i upodobnieniu do Serca Jezusa. Ta łaska naszego powołania jest drogą nawrócenia i płodności apostolskiej. Przebite Serce Jezusa otwiera nas na głębię Boga i udrękę ludzkości” Konstytucje Zgromadzenia § 8.

5) Słabość, niemoc - Serce Chrystusa jest źródłem Ducha. W świecie rozdartym przez wojny i podziały, przez niesprawiedliwe struktury możemy pozwolić sobie poczuć bezsilność będąc pewni mocy Ducha. Z tą cechą niemocy bardzo ściśle jest związana nasza solidarność z ubogimi, psychicznie i fizycznie upośledzonymi, ekonomicznie skrzywdzonymi, uciskanymi politycznie, wykorzystywanymi fizycznie i psychicznie. W naszym pragnieniu, aby być blisko nich odkrywamy nasze własne ubóstwo i radość z Bożej, uzdrawiającej mocy. Pewne doświadczenia słabości pomagają nam żyć naszą duchowością. Wszyscy otrzymujemy w życiu tzw. doświadczenia „ przebitego serca”, kiedy jesteśmy pokonane przez jakieś wieści czy wydarzenia a za chwilę pocieszamy tych co są w potrzebie i tak odkrywamy moc Ducha w naszych słabościach i doświadczamy jak ze śmierci rodzi się życie. „Doświadczenia przebitego serca” odnoszą się także do choroby, starzenia się i umierania.

„W pewnych momentach naszego życia wezwanie Boże jest słyszane w sposób szczególny: a jest to wtedy, gdy słabną nasze siły fizyczne, w chorobie, w zmniejszaniu naszych odpowiedzialności” Konstytucje Zgromadzenia §115. Wtedy z Serca Jezusa czerpiemy łaskę głębokiego z Nim zjednoczenia i możemy sobie pozwolić na to, aby te doświadczenia nas kształtowały we wspólnocie.

6) Zawierzenie – nasza duchowość to duchowość Serca Chrystusa, który całkowicie wydał się Ojcu ze względu na nas. W świecie współzawodnictwa i konfliktu interesów możemy sobie wzajemnie pomóc ustępować i pozwolić Bogu być Bogiem. Możemy ufać, że o naszym życiu nie świadczy to, ile mamy szkół w prowincjach ani ilu biednym ludziom pomagamy, ale nasze życie polega na pełnieniu woli Bożej, na naśladowaniu Chrystusa tak, jak apostołowie, w Jego paschalnym misterium: życia, cierpienia, śmierci i zmartwychwstania. Jako kobiety szczególnie jesteśmy wezwane do życia w głębokich relacjach. Jesteśmy wezwane, aby zawierzyć naszą zdolność życia w relacjach tak, aby one były przemienione w dawanie życia za innych.

„Chrystus zaprasza nas do wniknięcia w usposobienia swego Serca. Przyszedł zamieszkać w świecie szukającym sensu i wartości życia. Słowo Wcielone otwiera przed nami nową drogę: siły w słabości, wolności w służbie, życia poprzez śmierć. Zostałyśmy wezwane, aby iść za Nim i jak uczyniła to Maryja, upodobnić swoje życie do Jego życia. Oddajemy Mu całą naszą zdolność do kontaktów z osobami i stosunek do rzeczy, by je przekształcał mocą swego Ducha i włączał w służbę posłannictwu. W prostocie serca, patrząc jedynie na Boga samego, bez zwrotów na siebie i na własne korzyści szukamy tylko tego, czego On pragnie”. Konstytucje Zgromadzenia § 41

7) Pojednanie – otrzymujemy i medytujemy Boże miłosierdzie przez jakość naszego życia razem. Dwóm naszym siostrom było bardzo trudno żyć razem. Jedna z nich poczuła się wezwana do codziennej modlitwy, aby pokochać tą drugą, aby być w stanie sprzątać po niej, myć brudne naczynia, wlewać benzyny kiedy tamta zostawi pusty bak. Pod koniec roku ta druga siostra była tak bardzo świadoma przemiany swego serca, że nawet myślała że możliwa byłaby między nimi przyjaźń.

„Klimat wzajemnego zaufania, dzielenie się doświadczeniami życia i modlitwy, wzajemna miłość i wierność sprawiają, że kosztujemy radości wspólnego życia, przyjmując tak bogactwa jak i różnice naszych kultur i umysłowości. Poszukiwanie życia prawdziwie siostrzanego prowadzi do rezygnacji z egoizmu i do przezwyciężenia momentów napięcia; otwiera nas na przebaczenie i pojednanie” Konstytucje Zgromadzenia § 31

8) Komunia – Serce Jezusa jednoczy nas ze sobą nawzajem i z Bogiem. W świecie skupionym na tym, aby mieć najlepsze i najwięcej możemy być kobiecym spoiwem, które jest interkulturalne, ekumeniczne, międzynarodowe, globalne. To pragnienie, aby być „kobietami komunii” §6 przenika nasze życie modlitwy, życie we wspólnocie, naszą misję. Eucharystia będąca darem Jezusa z samego siebie, darem Jego Serca jest symbolem i źródłem jedności, którą próbujemy budować.

Eucharystia zobowiązuje do przeżywania jedności między nami, do budowania komunii w świecie skażonym podziałami i niesprawiedliwością ; do oddania siebie bez reszty na rzecz bliźnich” Konstytucje Zgromadzenia §37

Być może nie ma znaczenia czy mówimy o Najświętszym Sercu czy o Sercu Przebitym ale ważne jest, czy idziemy drogą serca, drogą Jego Serca – drogą cichości i pokory, drogą miłosierdzia i całkowitego wydania siebie. Być może w naszym wieku powracamy do wczesnych form nabożeństwa do Serca Jezusa, nabożeństwa do Przebitego Boku Jezusa jako źródła łaski i zbawienia. To skoncentrowanie na przebitym Sercu Jezusa przypomina nam ostatecznie o paschalnym misterium, które jest w centrum. Serce Jezusa jest zranione tak jak nasze. A może bardziej pomocne byłoby mówić o duchowości Serca Chrystusa. Nasza duchowość jest szersza niż duchowość serca cierpiącego. Duchowość serca przebitego to tylko jeden aspekt naszej duchowości. Nasza duchowość także cieszy się z cieszącymi i w uwielbieniu i wdzięczności celebruje wspaniałe dzieła Boże. Być może w naszych czasach żyjemy bardziej jednością miłości Boga i bliźniego. Nasz charyzmat jest prawdziwie apostolski i prawdziwie kontemplacyjny. Nasze starania będą realne i efektywne tylko wtedy gdy będą płynęły ze źródła, z tego delikatnego wezwania wołającego wewnątrz nas: „Przyjdź”.

Annice Callahan rscj
 

© SACRE COEUR - ZGROMADZENIE NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSA