Photo by Melanie Stander on Unsplash

Piotr zbliżył się do Jezusa i zapytał: Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy? Jezus mu odrzekł: Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał rozliczyć się ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który mu był winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby tak dług odzyskać. Wtedy sługa upadł przed nim i prosił go: Panie, miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam. Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował. Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: Oddaj, coś winien! Jego współsługa upadł przed nim i prosił go: Miej cierpliwość nade mną, a oddam tobie. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu. Współsłudzy jego widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego wezwał go przed siebie i rzekł mu: Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą? I uniesiony gniewem pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu całego długu nie odda. Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu. [Mt 18,21-35]

Modlitwa przygotowawcza: Poproś Pana Boga, aby wszystkie twoje myśli, zamiary, czyny i uczucia były w sposób czysty skierowane ku większej Jego Chwale.

Przypomnij sobie moment doświadczenia przebaczenia (ze swojego lub czyjegoś życia).

Proś o łaskę zauważania w codzienności sytuacji, które są zaproszeniem do uczenia się przebaczania – przyjmowania go i obdarowywania nim.

1. Postawa Boga: „Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług* mu darował.”

Bóg pragnie nas widzieć wolnymi i robi wszystko ze swojej strony, abyśmy żyli w wolności. Wie, że wolność jest jednym z aspektów miłości, a Jego największym pragnieniem jest, abyśmy uczyli się wzajemnej miłości – takiej, jaką On nas kocha: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem.” (J 15,12). Aby uczyć się kochać tak jak On, potrzebujemy z Nim przebywać: poznawać Go przez Słowo, pytać i słuchać Jego Świętego Ducha w nas, w innych i w wydarzeniach.

Zwróćmy uwagę, że Pan nie okazuje żadnego wahania, aby uwolnić człowieka/nas przebaczeniem, gdy Go prosimy: Przebacz mi Panie… przebacz wszystko, bo „nie mam z czego Ci oddać.”

Reakcja Boga wypływa z Jego Serca pełnego gorącego pragnienia wolności dla nas oraz ufności wobec każdego z nas, że możemy po raz kolejny podnieść się z długu (ciężaru błędów przeszłości, grzechu, winy, nałogu) i zacząć żyć na nowo. I Bóg całym Sobą wspiera nasze pielgrzymowanie ku Dobru!

Zatrzymam się przy Sercu Boga, które z miłością pragnie mojej wolności – jakie myśli, odczucia, pragnienia rodzą się we mnie, gdy przyjmuję do swojego serca obecność takiego Boga?

[*W przełożeniu na język współczesny: 10 tysięcy talentów = 342 tony złota = ok 42 507 561 600,00 zł; podczas gdy 100 denarów = 3,89 g srebra = ok 850 zł]

2. Stan serca sługi.

Sługa wychodzi od Pana, który okazał mu miłosierdzie i uwolnił. Spotyka brata, który jest mu winien dług i który prosi go o cierpliwość. Ale sługa wydaje się być tak skupiony na długu (na doznanej stracie, krzywdzie, braku), że jego serce nie pamięta i nie słyszy słów, które przed chwilą sam wypowiedział wobec Pana.

Bóg przebacza nam i ma nadzieję, że przyjmując przebaczenie jednocześnie będziemy się uczyć tej samej postawy wobec braci i sióstr. Tymczasem bywa, że doświadczając przebaczenia od Boga powstajemy i idziemy do innych z sercem skupionym nie tyle na człowieku, co na jego długu wobec nas. Jezus pokazuje nam, że ta postawa nie przynosi nam życia, dlatego skutkiem jest smutek naszych bliźnich i „więzienie”, czyli utrata wolności serca (zatrzymanie komuś winy skutkuje dla nas utratą wolności, natomiast darowanie winy jest otwarciem i uwolnieniem).

Jak przeżywam przebaczenie? – zarówno to otrzymane od brata/siostry jak i przebaczenie otrzymywane w sakramencie spowiedzi, podczas mszy świętej, poprzez Eucharystię... Czy umiem zatrzymać się i przyjąć otrzymane przebaczenie nie tylko jako powód do wdzięczności, ale również jako ufność Boga wobec mnie, Jego wsparcie na kolejne zaczęcie od nowa?

3. Postawa wobec bliźniego, który pielgrzymuje razem ze mną przez życie to Miłosierdzie razy nieskończoność (77 lub 70 razy 7 w innym tłumaczeniu).

Boże Miłosierdzie niesie nam uwolnienie i uzdrowienie, a my przebaczając sobie oraz bliźniemu, z którym wędrujemy przez ziemię, dzielimy się otrzymanym od Niego darem. Jezus nie wymaga od nas niczego, czego nie pokazuje Swoim przykładem życia i wie, że nawet jeśli w niektórych sytuacjach może nam być trudno przebaczyć, to zawsze pozostaje nam przestrzeń decyzji, która nazywa się „pragnienie lub wola przebaczenia”. Nasze emocje i pamięć mogą dawać o sobie znać przez długi czas po decyzji o przebaczeniu. Bywa również, z różnych powodów (opór drugiej osoby lub śmierć), że nie ma możliwości spotkania się obu stron, tzn. pojednania, lecz zawsze jest możliwość (woli) przebaczenia z naszej strony.

Zarówno przyjmując przebaczenie jak i przebaczając drugiej osobie, przyjmujemy od Boga dar wolności i się nim dzielimy. Przebaczenie jest postawą Bożego Serca, do której jest zaproszony każdy człowiek, jest częścią Bożego życia w nas. Gdy nie przebaczamy to tak jakbyśmy wybierali bycie nie-podobnymi do Boga, jakbyśmy byli „z daleka” od Bożego życia w nas. Wydaje się, że dlatego Jezus używa tak silnego porównania i słów, aby przypomnieć nam, jak jest ono ważne, abyśmy ŻYLI.

Jakie widzę owoce przyjętego przebaczenia, gdy patrzę na swój sposób bycia w codziennych relacjach? Czy pozwalam sobie być w drodze uczenia się postawy przebaczania sobie i innym?
Czy postrzegam „przebaczenie” jako zaproszenie (przywilej) od Boga, aby stawać się do Niego podobnym i brać udział w Jego Życiu?

Na koniec wyrażę przed Bogiem swoje serce w kontekście spotkania z Nim w tej Ewangelii - w przestrzeni otrzymywanego i dawanego przebaczania: swoje obawy, radości, pragnienia, wdzięczność, a może modlitwę za kogoś, kto zmaga się w przyjęciu przebaczenia lub obdarowaniu nim.

Ojcze nasz …

przygotowała: Alicja Banach rscj